بازدید امروز : 49
بازدید دیروز : 5
کل بازدید : 350699
کل یادداشتها ها : 64
شناخت علتهای واقعی غیبت امام زمان(ع) بر انسانها مجهول است، زیرا گستره و قلمرو شناخت انسانها محدود میباشد. در برخی روایات علت غیبت امام زمان(ع) از اسرار الهی دانسته شده است. (1) البته اندیشوران اسلامی برای غیبت امام زمان(ع) علتهایی را بیان کردهاند.(2)
که در برخی روایات به آنها اشاره شده است.(3) در این جا به برخی آنها پرداخته میشود.
1- امتحان الهی:
یکی از سنتهای الهی، آزمایش بندگان و انتخاب صالحان و پارسایان است.
از سخنان پیشوایان دینی استفاده میشود که آزمایش به وسیله غیبت حضرت، از سختترین آزمایشهای الهی است.(4) این سختی از دو جهت است:
أ) از جهت اصل غیبت، که چون بسیار طولانی شود، بسیاری از مردم دستخوش شک و تردید میگردند.
ب) از جهت سختیها و فشارها و پیشامدهای ناگوار که در زمان غیبت به وجود میآید. سختیها به گونهای هستند که حفظ ایمان و استقامت در دین، کاری سخت میگردد.(5) کسانی از امتحان الهی سربلند بیرون میآیند که دچار تردید نشوند.
امام کاظم(ع) فرمود: :وقتی پنجمین فرزندم غایب شد، مواظب دین خود باشید. مبادا کسی شما را از دین خارج کند. او ناگزیر غیبتی خواهد داشت، به طوری که گروهی از مؤمنان از عقیده خویش برمیگردند. خداوند به وسیله غیبت، بندگان خودش را آزمایش میکند.(6)
2- حفظ جان امام:
یکی از علل مهم غیبت امام زمان(ع) حفظ جان حضرت است.
خداوند به وسیله غیبت، امام زمان(ع) را از قتل حفظ کرد،(7) زیرا اگر حضرت از آغاز زندگی میان مردم ظاهر میشد، او را مانند پدرانش (ائمه) به شهادت میرساندند.(8) البته امام زمان(ع) مانند ائمه دیگر از مرگ باکی نداشت، ولی شهادت حضرت به صلاح جامعه و دین نبود، زیرا هر یک از ائمه(ع) که به شهادت میرسید، امام دیگر جانشین میشد اما اگر امام زمان(ع) کشته میشد، زمین از حجت خدا خالی میگردید،(9) که با فلسفه وجودی آخرین امام و حکمت خلقت و تحقق وعده الهی (که حکومت صالحان در زمین است) منافات دارد.
عوامل خطر هم از عصر امام حسن عسگری(ع) و آغاز تولد امام زمان(ع) وجود داشت و هم بعد از آن، زیرا وجود امام زمان، منافع ظالمان را در خطر انداخته و ستمگران درصدد بودند خودشان را از این خطر بزرگ برهانند. براساس تصور آنها رهایی از این خطر تنها با کشتن امام زمان(ع) امکانپذیر بود.
3- آزادی از بیعت طاغوتها:
امام زمان(ع) هیچ رژیمی را، حتی از روی تقیه، به رسمیت نمیشناسد. او مأمور به تقیه از هیچ حاکم و سلطانی نیست و تحت حکومت و سلطنت هیچ ستمگری درنخواهد آمد. اگر امام زمان(ع) غایب نمیشد، باید با حاکمان ظالم عصر خود بیعت میکرد زیرا حکومتها وجود امام زمان را تحمل نکرده از او بیعت میخواستند، همان گونه که حکومتهای عصر ائمه(ع) از امامان بیعت گرفتند. بیعت با حکومتهای ظالم نوعی مشروعیت بخشیدن به حکومتها بوده و تعهد به وجود میآورد که امام باید از آنها اطاعت کنند اما امام زیر بار بیعت آنها نمیرود. امام زمان(ع) در توقیعی که در پاسخ به سؤال "اسحاق بن یعقوب" مرقوم کرد و توسط "محمد بن عثمان" نائب دوم ایشان انتشار یافت فرمود: "بیعت ستمگران زمان بر گردن تمام پدرانم (ائمه) بوده است، ولی هنگامی که ظهور میکنم، بیعت هیچ کدام از ستمگران بر گردنم نخواهد بود".(10)
4- عدم آمادگی مردم:
تشکیل حکومت جهانی و ایجاد جامعه آرمانی، نیاز به آمادگی عموم مردم دارد و این آمادگی نیاز به رشد فکری و اصلاحات اجتماعی و سیاسی دارد که با مرور زمان به وجود میآید، زیرا انسانها باید ظلم و ستمهایحکومت ظالمان را تجربه کنند و بدانند که حکومتهای موجود، حکومتهای آرمانی نبوده و جامعهای که آنها در آن زندگی میکنند، جامعه مطلوب نیست. میبایست مردم از تمام حکومتها خسته شده و قطع امید کنند و فقط منتظر امام باشند. از سوی دیگر حکومت جهانی امام زمان(ع) براساس خدا محوری، عدالت گرایی و قانون گرایی شکل میگیرد که پذیرش آن نیاز به زمینه سازی دارد؛ زیرا پذیرش چنین حکومتی را مخالفان و جموداندیشان برنمیتابند. بر این اساس یکی از علل مهم غیبت امام زمان(ع) عدم آمادگی مردم است. عدم آمادگی از جهات مختلف میتواند باشد: برخی وظایف و تکالیف الهی خویش را انجام نمیدهند؛ بعضی از امام اطاعت نکرده و جایگاه امام زمان خویش را نمیشناسند؛ برخی به مخالفت امام زمان(ع) برمیخیزند؛ عدهای نیز از رشد فکری برخوردار نیستند و گروهی هنوز به دیگر حکومتها دل بستهاند و...
امام علی(ع) در منبر کوفه فرمود: زمین، از حجت الهی خالی نمیماند، ولی خداوند به دلیل ستم پیشه بودن خلق و ستم زیاده آنان، آنها را از وجود حجت بیبهره میسازد.
پینوشتها:
1. کمال الدین، ج 2، ص 158
2. مجله حوزه، ویژه امام زمان، ص 360؛ مهدی پیشوایی، سیره پیشوایان، ص 670
3. کتاب الغیبه نعمانی، ص 202
4. صافی گلپایگانی، منتخب الاثر، ص 101
5. کتاب الغیبه، ص 204؛ کتاب الغیبه، نعمانی، ص 154
6. ابراهیم امینی، دادگستر جهان، ص 149
7. کتاب الغیبه، نعمانی، ص 203
8. بحارالانوار، ج 52، ص 92
9. غیبت نعمانی، ص 203
10. مجله حوزه ویژه امام زمان(ع) ص 378.