ختم روضه­ها به امام حسین:

 اگر چه تمام معصومان(ع) در طول زندگی شریف خود، همواره در سختی و آزار و اذیت بوده، حتی مرگ آن‌ها به طور طبیعی اتفاق نیفتاده است، اما رخداد مربوط به سیدالشهداء و خاندان پاکش با آن چه در مورد دیگر معصومان اتفاق افتاده،‌ کاملاً متفاوت است. فاجعه‌ای که در روز عاشورا منجر به شهادت حسین بن علی(ع) و یارانش و سپس اسارت اهل بیت شد، حتی نمونه‌ای کوچک از آن را نمی‌توان در برهه‌های قبل و بعد دید.

در آن روز پاکانی به شهادت رسیدند که نظیر آن را در هیچ مقطع دیگری از تاریخ نمی‌توان دید. تاریخ عاشورا از همه جهت ممتاز است و صحنة ‌کربلا در آن روز رویارویی کامل ایمان و کفر، اخلاص و نفاق، نجابت و جسارت، عدالت و ظلم، محبت و شقاوت، آزادگی و بردگی بود. در زیارت پرفیض عاشورا (که مستند به امام صادق(ع) است) به نکات بسیار مهمی اشاره شده است،‌ از آن جمله: مصیبت سیدالشهدا بزرگ‌ترین مصیبت‌ها است. مصیبت شما آل محمد در عالم اسلام، بلکه در تمام عالم و آسمان‌ها و زمین بی اندازه بزرگ بوده.(1)

درس­هایی که در آن حادثه وجود دارد، نیز اوج مظلومیت در حادثه کربلا و عظمت و شدت مصیبتی که بر اهل بیت عصمت و طهارت به وقوع پیوست، در مصیبت­های امامان دیگر وجود ندارد. در قسمتی دیگر از زیارت عاشورا می‌فرماید: "پدر و مادرم فدای تو باد! تحمل حزن و مصیبت بر من (و تمام شیعیان) به واسطة ‌ظلم و ستمی که بر شما رفت، سخت و دشوار است".(2) مصیبت سیدالشهداء به دلیل بی سابقه بودن،‌ حتی برای اهل بیت سنگین و غیر قابل تحمل بود.

در زندگانی امام حسن(ع) هنگام شهادت آمده است که در هنگام رحلت چون حسین(ع) به بالین برادرش حاضر شد و از مصیبت وارد بر برادر (خوردن زهر و آثار آن) گریه می‌کرد، امام حسن(ع) به برادر گفت: برای من گریه نکن؛ زیرا مصیبتی که بر تو وارد خواهد شد، بسیار بزرگ‌تر و عظیم‌تر است. سپس جمله‌ای را می‌گوید که نزد روضه‌خوان‌ها برای وارد شدن به روضة امام حسین(ع) مشهور است: لا یوم کیومک یا اباعبدالله.(3)

بنابراین روضه‌خوان‌ها با پیروی از ائمه(ع) در هنگام خواندن روضة هر امام یا پیامبر، با گفتن این جمله وارد مصیبت بزرگ، ‌یعنی مصیبت سیدالشهداء می‌شوند.

پی‌نوشت‌ها:

1. مفاتیح‌الجنان، قسمتی از زیارت عاشورا.

2. همان.

3. بحارالانوار،‌ج45، ص 218.